Strefa turysty

Centrum Przyrodniczo-Edukacyjne Brama w Gorce

Centrum Przyrodniczo-Edukacyjne Brama w Gorce to miejsce, w którym gorczańska przyroda i kultura stają się bliskie i olśniewają swoim bogactwem. Na spacer składają się tutaj najdłuższa w Polsce ścieżka wśród drzew wyprowadzająca turystów z poziomu runa leśnego aż po korony drzew. Można je podziwiać z jednej z dwóch wież widokowych, które znajdują się na trasie wycieczki. Podczas wycieczki podchodzicie łagodną aleją, która wznosi się kilkanaście metrów nad ziemią w najwyżej położonym miejscu. Warto zajrzeć również pod ziemię - dzięki wizycie w tunelu z ekspozycją poświęconą geologii i mieszkańcom jaskiń poznacie nieco mniej znane oblicze Gorców. Trasa kończy się w multimedialnym pawilonie edukacyjnym, gdzie przyrodę naszych gór możecie dotknąć, poczuć, poznać jednocześnie doskonale się przy tym bawiąc. W tym miejscu spotkacie się również z kulturą pasterską, która jest nieodłącznym elementem krajobrazu Gorców. Zajrzycie do bacówki, dotkniecie owczej wełny a nawet możecie wcielić się w rolę pasterskiego owczarka. Ciekawy film o Gorcach i okolicach obejrzycie w kinie, które również znajduje się w pawilonie. Na terenie Centrum znajdują się dwie kawiarnie serwujące znakomite napoje i domowe ciasta, a także grillowisko, w którym można zorganizować posiłek na koniec zwiedzania. Dojazd do Centrum możliwy jest zarówno od strony Nowego Targu - parking Długa Polana, jak i od strony Waksmundu - parkingi przy ul. Na Równi i ul. Kościelnej. Z tego drugiego miejsca do Bramy w Gorce kursują busy, a także kolejka turystyczna. kontakt : 18 47 910 32 biuro@bramawgorce.com więcej informacji (przekierowanie na stronę) https://www.bramawgorce.com

zobacz więcej

Molo w Krauszowie

Molo nad jeziorem w Krauszowie to nowo wybudowana konstrukcja, która cieszy się ogromną popularnością wśród mieszkańców i turystów. Znajduje się ono nad brzegiem jeziora, które jest ulubionym miejscem wypoczynku i rekreacji. Molo jest drewniane, jest to idealne miejsce do spacerów, wypoczynku na świeżym powietrzu oraz do podziwiania zachodów słońca. Molo jest dostępne dla wszystkich odwiedzających i jest bezpłatne

zobacz więcej

Torfowisko wysokie – Przymiarki

Znane również jako Torfowisko Ludźmierskie czy Puścizna Rękowiańska. Torfowiska Orawsko-Nowotarskie należą do rzadkości na skalę europejską. To wielki kompleks torfowisk wysokich, które zaczęły powstawać około 10 000 lat temu, po ustąpieniu lodowców z Tatr. Płaskie dno kotliny wyłożone zostało przemiennie warstwami nieprzepuszczalnych iłów i wodonośnych żwirów i piasków wchłaniających i utrzymujących wody opadowe. Na takim specyficznym podłożu wykształciły się torfowiska wysokie oraz bory i lasy bagienne. Największym torfowiskiem Kotliny Nowotarskiej jest Puścizna Wielka na zachód od Czarnego Dunajca. Jest też jedynym gdzie do dzisiaj prowadzona jest na niewielką skalę, rozpoczęta jeszcze w XIX wieku eksploatacja torfu. Natomiast jednym z najlepiej zachowanych i cennych przyrodniczo jest właśnie Torfowisko Przymiarki w Ludźmierzu.

zobacz więcej

Pucołowski Stawek w Łopusznej

To jedno z najwyżej położonych beskidzkich jezior powstało na skutek ruchów masowych, kiedy osuwisko ze stoków Wyszniej zatamowało naturalny odpływ wód. Miejsce to było ulubionym celem spacerów Seweryna Goszczyńskiego, kiedy gościł on w dworze Tetmajerów w Łopusznej. Rozciąga się stąd daleki widok na Kotlinę Nowotarską i Tatry.

zobacz więcej

Polana Żubrowisko

W 1950 roku w dolinie Łopusznej podjęto próbę osiedlenia żubrów. W tym celu na polanie Skole Chowańcowe nazwanej później Żubrowiskiem umieszczono paśniki, kwaterę weterynaryjną, drewniany budynek strażnicówki oraz magazyn na paszę. Próba hodowli żubrów w GPN niestety nie powiodła się z powodu choroby pryszczycy, w wyniku której ostatni żubr padł w roku 1954.

zobacz więcej

Jaskinia Obłazowa

Jedno z najcenniejszych prehistorycznych stanowisk archeologicznych w Polsce. Spektakularnym odkryciem, jakiego dokonano podczas trwających od 1985 r. badań, jest najstarszy znany na świecie bumerang.

zobacz więcej

Gorczański Park Narodowy

Park Narodowy obejmujący ochroną centralną część masywu Gorców o powierzchni 7030 hektarów z najwyższymi szczytami pasma: Turbaczem, Jaworzyną Kamienicką, Kiczorą, Kudłoniem, Gorcem i Czołem Turbacza. Większość powierzchni Parku tworzą lasy regla dolnego i górnego z wieloma drzewostanami o wieku powyżej 100 lat. Turyści kochają Gorce za ich charakterystyczne rozległe polany z widokami ze szlaków na Tatry i Babią Górę, Pieniny, Beskid Wyspowy i Beskid Sądecki. Prawie całe pasmo Gorców objęte jest programem specjalnej ochrony siedlisk Natura 2000 – „Ostoja Gorczańska”, natomiast na północnym skraju Parku znajduje się obszar specjalnej ochrony ptaków „Gorce” ze ścieżką dydaktyczną w rejonie wsi Karczunek.

zobacz więcej

Turbacz

Gorce – pasmo górskie leżące w Beskidach Zachodnich. Nazwa „Gorce” związana jest prawdopodobnie ze słowem „gorzeć” (palić się, płonąć) i pochodzi od sposobu uzyskiwania polan śródleśnych metodą żarową. Spotykana jest już w aktach z 1254 r. Używał jej tagże Jan Długosz w 1480 r. W innych źródłach można też spotkać nazwę Górce, która mogłaby oznaczać niskie góry Turbacz – najwyższy szczyt Gorców, znajdujący się w centralnym punkcie pasma i tworzący potężny rozróg. Według większości źródeł ma wysokość, ale niektóre podają 1314 m. Zbudowany jest z fliszu karpackiego.

zobacz więcej

Skałka Rogoźnicka - rezerwat przyrody

Rezerwat przyrody Skałka Rogoźnicka jest rezerwatem przyrody nieożywionej. Znajduje się w podhalańskiej, zachodniej części Pienińskiego Pasa Skałkowego, w pobliżu wsi Rogoźnik i Maruszyna, z których prowadzą nieznakowane ścieżki w rejon ostańca. Powierzchnia rezerwatu wynosi 2,8 ha. Utworzenie rezerwatu nastąpiło w 1961 roku, a duży wkład w jego powstanie miał K. Birkenmajer, który stworzył projekt ochrony terenu. Skałka Rogoźnik (708 m n.p.m.) od której pochodzi nazwa rezerwatu, zbudowana jest ze skał osadowych sukcesji czorsztyńskiej, które są zaliczane jako litostratygraficzne ogniwo muszlowca z Rogoźnika, formacji wapieni dursztyńskich, wieku od górnej jury po najniższe piętro dolnej kredy. Skałki Rogoźnickie, podobnie jak w innych rejonach Pasa Skałkowego tworzą bloki i soczewki, które zaklinowane są wśród margli górnokredowych. Obszar rezerwatu, jak i jego okolice, składa się z kilku części: – Skałka Rogoźnicka – dzieli się na część południową (muszlowce sparytowe z wkładką muszlowca mikrytowego) i północną (muszlowiec mikrytowy). – Kamieniołom wschodni – składa się z białych wapieni krynoidowych, białych muszlowców mikrytowych i czerwonych muszlowców mikrytowych. – Kamieniołom zachodni – odsłania górnokredowe margle, głównie czerwone, ale również szare i zielone. Należą one do ogniwa margli z Pustelni, formacji z Jaworek. Biały muszlowiec mikrytowy występujący w skałce jest ewenementem na całe Karpaty. Z innych skał, można tam spotkać brekcje sedymentacyjne i tektoniczne. Występowanie na tym terenie unikalnego w skali europejskiej stanowiska geologicznego ze znacznym występowaniem skamieniałości, spowodowało, że 1989 roku rezerwat został włączony na Listę Światowego Dziedzictwa Geologicznego UNESCO, jako wysokiej klasy obiekt naukowy o znaczeniu międzynarodowym.

zobacz więcej

Przełom Białki – rezerwat przyrody

Rezerwat „Przełom Białki”- jedna z wizytówek regionu przyciąga turystów malowniczym krajobrazem, z wijącym się pomiędzy okazałymi skałami korytem rzeki. Rezerwat obejmuje krótki przełom rzeki Białki, pomiędzy skałkami Kramnicą (688 m n.p.m., wysokość względna 65 m) na prawym brzegu i Obłazową (670 m n.p.m., wysokość względna 47 m) na lewym. Fakt, że oba szczyty, stanowiły niegdyś jeden blok skalny, świadczy o niszczycielskiej sile żywiołu. Skały te uchodzą za znakomite punkty widokowe. Na południowym zboczu Obłazowej znajduje się wejście do Jaskini Obłazowej, gdzie odkryto najstarszy na świecie, liczący 30 tys. lat bumerang.

zobacz więcej

Przełęcz Knurowska

Droga Knurowska, zwana także ,,Gościńcem Barabów’’. Ukończona około 1911 roku, kręta trasa prowadzi przez położoną na wysokości 846 m n.p.m. Przełęcz Knurowska, która prowadzi z Harklowej przez Ochotnicę Górną i Ochotnicę Dolną do Tylmanowej. Na uwagę zasługują liczne zabytki inżynierii wojskowej: kamienno- betonowe przepusty, łukowy most u wylotu Doliny Frycówki, czy specjalnie wyprofilowane mijalnie. Piękna panorama Tatr widoczna jest do momentu osiągnięcia granicy lasu. Na przełęczy droga krzyżuje się czerwonym szlakiem prowadzącym z Turbacza na Lubań.

zobacz więcej

Cisowa Skała

Cisowa Skała lub Cisowa Skałka – pojedyncza skała na granicy Pogórza Bukowińskiego i Kotliny Orawsko-Nowotarskiej w pobliżu wsi Gronków. Jest widoczna z szosy Nowa Biała – Białka Tatrzańska. Widoczna jest po prawej stronie, naprzeciwko znajdującej się tuż przy szosie skały Obłazowej i parkingu. Cisowa Skała wznosi się pośród dużych i równych łąk. Wznosi się na wysokość 685 m n.p.m, a jej względna wysokość ponad otaczające ją równinne łąki wynosi 55 m. Zbudowana jest z wapieni krynoidowych. Szczytowa część jest spękana i ma odcień różowy. Ma bardzo bogatą florę; opisano występowanie tutaj ponad 100 gatunków roślin kwiatowych, w tym 20 górskich (6 roślin alpejskich). Gatunki górskie zostały przyniesione z Tatr przez rzekę Białkę, która kiedyś przepływała obok Cisowej Skały. Ze skały, mimo że jest stosunkowo niska, rozciąga się doskonała panorama widokowa na Tatry, Pieniny, Gorce i Babią Górę.

zobacz więcej

Lorencowe Skałki

Lorencowe Skałki – skałki w grupie wschodniej Skałek Dursztyńskich w Pieninach Spiskich. Znajdują się po wschodniej stronie Dursztyńskiego Potoku, który w tym miejscu tworzy przełom na drugą stronę grzbietu Skałek Dursztyńskich. Po wschodniej stronie Lorenzowych skałek znajduje się oddzielona pasem łąki Borsukowa Skała, po zachodniej (za potokiem) Rafaczowe Skałki. Wśród łąk, w południowo-wschodnim kierunku znajduje się jeszcze niezaznaczana na mapach Snoborcyna Skała. Nazwa Lorencowych Skałek pochodzi od nazwiska. Przez długi czas eksploatowano tutaj na potrzeby lokalnego budownictwa wapienie, co doprowadziło do znacznego zniszczenia tych skał. Zbudowane są ze skał osadowych – wapieni serii czorsztyńskiej, niedzickiej i czertezickiej. Są to różnego rodzaju skały: białe i czerwone wapienie krynoidowe, organogeniczne wapienie czerwone, białe wapienie kalpionellowe, białe i czerwone muszlowce, wapienie detrytyczne, białe i różowe wapienie z Globochaete, brekcje sedymentacyjne, rogowce z Lorencowych i inne. Grzbiet Lorencowych skałek jest zalesiony, prowadzi na niego nieznakowana ścieżka. Wyróżniają się dwie skały: masywne Basy oraz widoczne z daleka, znajdujące się u podnóża grzbietu Gęśle, przy których znajduje się ławka i tablica informacyjna. Mająca kształt maczugi skała Gęśle jest unikatowa w skali całych Pienin. Jej nazwa pochodzi od gęśli – ludowych instrumentów muzycznych. Znajduje się na niej jedna droga wspinaczkowa, ale skała jest pomnikiem przyrody Źródło wikipedia.pl

zobacz więcej